Waterval en door de bergen naar San Cristóbal

28 juli San Cristóbal
We hebben ons laatste ontbijtje in Palenque. We genieten van heerlijke yoghurt met honing en heel veel vers fruit en fruitsap. Ze hebben zelfs pannenkoeken en ook is er geroosterd brood met jam. Wat was dit een heerlijk hotel. Zo relaxed in die hutten met rieten daken en die hangmatten. Jammer om hier weg te gaan. Het is niet ver naar San Cristóbal, maar omdat het in de bergen ligt, doen we er heel lang over. Wat een weg: heel veel bochten en om de zoveel meter een verkeersdrempel. Om gek van te worden. Vooral het eerste stuk waar Joël vrij hard rijdt, zodat we heen en weer schudden in de auto. Gelukkig mindert hij wat vaart als we hem dat vragen. Bij de meeste drempels (soms zelfgemaakt door de locale bewoners), staan er mensen (vaak kinderen) om je dingen te verkopen. Meestal eten, maar ook de traditionele kledij uit de regio. Sommige kinderen gaan zelfs zo ver dat ze een touw over de weg spannen om je af te laten remmen zodat ze je wat kunnen verkopen. Joël trapt er niet in. Hij rijdt gewoon door. Best gevaarlijk wat die kinderen doen. Onze eerste stop is bij de Misol Ha waterval. Prachtig gelegen in de jungle. Wel wat commercieel. Weer moeten we twee keer entree betalen, zoals overal nog het geval is geweest. Miquel vertelt dat hier de film Predator is opgenomen. De cabana’s die daar nu te huur zijn waren toen voor de film daar neergezet voor de acteurs en crew. De waterval is vrij hoog (50 meter) en de kinderen zwemmen even in het water. We lopen vervolgens achter de watervallen en kijken door het water zo de jungle in. We zien daar een aantal toekans vliegen!!! Verschillende soorten zelfs. Heel indrukwekkend. We gaan een donkere grot in waar we een zaklantaarn krijgen om na een korte wandeling door de grot een waterval in de grot te bekijken. We zien daar ook veel vleermuizen.
Dan rijden we de weg verder door de bergen. Het uitzicht is op sommige plekken prachtig en verandert gaandeweg van jungle naar naaldbomen. Ook zijn er veel koffieplantages onderweg en wordt er veel maïs verbouwd. We zien veel traditioneel geklede indianen onderweg. De verschillende stammen hebben elk hun eigen kledij. Miquel geeft aan dat deze mensen echt niet op de foto willen. Wat heel jammer is, want dat zou wat mooie plaatjes op kunnen leveren. We lunchen onderweg in een heel primitief restaurant, waar volgens Miquel vroeger een grote koffieplantage was van een vriend van hem, maar sinds dat de zaak is overgedragen is het verpauperd. Het restaurant heeft geen elektriciteit en de vloer is gewoon zand (niet eens vlak gemaakt). In de onverlichte keuken staat een bakplaat boven een houtvuur en verder weinig meer (moeilijk te zien in het donker!). Het is niet verrassend dat het eten niet echt bijzonder goed is. Maar goed, om zo’n restaurant te zien was het al helemaal waard.
In San Cristóbal regent het en het blijft de hele avond regenen. Het is echt een stuk koeler zo hoog in de bergen. Het is een leuk stadje met kleurrijke huisjes met hele leuke gevels. We maken een wandeling door het dorp en er zijn veel vrouwen en kinderen die kleurrijke stoffen verkopen en deze vrij opdringerig aanbieden. Ik zou zo graag foto’s van ze maken, want ze zijn in traditionele kledij en zien er prachtig uit met karakteristieke gelaatstrekken. Tussen de buien door is het toch een lekkere wandeling afgewisseld door een kop koffie met cheesecake, maïskolf op een stokje en afgesloten met een Domino’s pizza (die helemaal niet op de pizza lijkt die we van Domino’s kennen). Miquel vindt het bijna een doodszonde dat we deze pizza eten in een plek waar zoveel heerlijk Mexicaans eten te verkrijgen is, maar de kinderen waren moe en wilden eigenlijk gewoon zonder eten terug naar het hotel, dus dit was een mooi compromis…