Olifanten, Ganges, Agra

De olifantentocht bleek avontuurlijker dan gedacht. Ik denk niet dat ik ooit nog op een olifant een rivierbedding over zal steken. We zaten met zijn vieren (Dajana, Rick, Lex en Ine) bovenop de olifant op een soort box met onze benen naar 1 kant. Jeetje wat is zo’n beest hoog en wat schut die tijdens het lopen van voor naar achter. Als of je op een paard zit, maar dan anders. Corrie, Ward en Sophie zitten op de andere olifant. We begonnen met een stukje stijl naar beneden om bij de rivierbedding te komen… dat vond ik al een uitdaging en de eerste kriebels kreeg ik al in mijn buik. Doordat het net heeft geregend is het water al een heel stuk gestegen, maar we lopen toch door het steeds sneller stromende water, waar de olifant inmiddels al tot en met zijn buik onder staat. Het water is echt heel krachtig, maar volgens de ‘driver’ is het echt veilig en hij beloofd me dat we op een smaller stuk gaan oversteken op de terugweg (dat heeft hij even met zijn baas overlegd). Ik heb mijn twijfels en begin me af te vragen waarom we dit in hemelsnaam ook al weer wilden. Aan de overkant gekomen lopen we de jungle in. We zijn niet ver of het begint enorm te regenen. We krijgen een zeil over ons heen, maar we krijgen het toch voor elkaar om kletsnat te worden. Zo komt er niet veel van dat dieren spotten (het blijft bij 1 minischildpadje), dus als de ‘driver’ vraagt of ik terug wil, zeg ik volmondig JA. Maar dat betekent dat we eerst weer over die rivier moeten. Het water stijgt echt heel snel. Ook door de ‘drivers’ wordt nu hard getwijfeld en er wordt driftig heen en weer gebeld met de baas om te bepalen waar we veilig over kunnen. We grappen nog dat hij vast afscheid van zijn familie aan het nemen is… Langs de oever van de rivier is inmiddels een deel van het dorp uitgelopen om eens te bekijken wat er met die toeristen op de olifanten gaat gebeuren. De olifant begint over te steken met enige terughoudendheid… Hij gaat gelukkig heel voorzichtig, stap voor stap, maar dat voorkomt niet dat we redelijk heen en weer gaan. Het water stroomt echt bijzonder hard langs ons heen en de olifant staat er diep in. Ik vind het echt doodeng en zit al te bedenken wat de doen als de olifant om gaat. Maar gelukkig blijken de 4 ton voor genoeg stabiliteit te zorgen om veilig aan de overkant komen en ik ben echt enorm opgelucht. Het laatste stuk terug naar het hotel is een stuk relaxter. Dit is een ervaring die ik niet snel zal vergeten, de jongens zijn er wat laconieker over. Gelukkig maar.

11 juni
Vannacht is eindelijk al mijn eten dat me de laatste dagen dwars zat eruit gekomen dezelfde weg als het erin ging. Dat is eigenlijk wel een opluchting, maar ik ben nog wel voorzichtig met eten. We zitten vandaag weer veel in de bus. Dat valt me eerlijk gezegd wel een beetje tegen. Gelukkig klagen de jongens niet en zijn ze blij met de Ipad en e-reader en af en toe iets lekkers. We rijden terug naar hetzelfde hotel in Delhi en dit keer stoppen we wel bij de Ganges. We maken een klein boottochtje en eten op de boot uit onze lunchbox die we mee hebben gekregen vanuit het hotel. Rick moppert omdat het warm is en hij verbrand is en hij vol in de zon zit op de boot. Hij heeft een pet op (gekocht in het vorige hotel) en is (nu wel) flink ingesmeerd met factor 30. Lex wordt weinig enthousiast van wat er in de lunchbox zit, maar daar konden we wat kinderen heel blij mee maken bij terugkomst in het dorpje aan de rivier. Ook de rest van de mensen verwachten van ons dat we onze rijkdom met ze delen en sommigen volgen ons hele stukken al bedelend op onze wandeling door het dorp. Ik word een beetje zenuwachtig van die mensen die zo heel dicht bij je komen staan en wat van je willen. Hele mooie indrukwekkende figuren zitten er tussen, waar ik graag foto’s van had willen maken (bijvoorbeeld van die oude mannen met baarden en een door de zon getekend gezicht, gekleed in het fel oranje), maar ik durf het jammer genoeg niet. Onderweg terug naar de bus zie ik een gezin eten uit het pakket dat ik ze net gegeven heb. De jongen herkent me en wijst naar me. Het hele gezin begint enthousiast te zwaaien en ik zwaai terug. Maar dan komen ze allemaal achter me aan vragend om meer. Ik loop snel naar de bus en besluit ze daar wat shampoo flesjes en andere toiletspullen te geven die ik op aanraden van de gids heb meegenomen uit het hotel. Ze zijn er enorm enthousiast over en de menigte groeit dan ook snel. Als de rest van ons reisgezelschap terug komt, worden ze ook meteen belaagd! Echt heel apart om dit zo te ervaren. Ik ben blij dat ik weer veilig in de bus zit. Het blijkt overigens een goede tip om pas dingen te geven als je weg gaat, anders word je helemaal gek gemaakt door de groeiende groep mensen die iets van je wil.

Onderweg stoppen we ook nog bij een veld waar eucalyptus olie wordt gewonnen. In de korte tijd dat wij daar staan, blijven er steeds meer Indiërs staan kijken en er worden ook foto’s van ons gemaakt. Zo grappig, zoals we elkaar nu aan het fotograferen zijn. Het verbaast me wel enigszins dat die mensen die er zo arm uitzien, wel een mobiel hebben waar je foto’s mee kunt maken.

Terug in het hotel gaan we zwemmen zodra de koffers weer zijn teruggebracht bij de kamer. Heerlijk om even af te koelen. Lex stoot echter stevig zijn knie en de snee ziet er wel diep uit, dus ik verwacht dat hij daar wel een paar hechtingen in kan gebruiken. We bellen Mike en die vraagt of de dokter in het hotel er even naar kan kijken. Het duurt even voordat die komt en intussen besluiten we roomservice te bestellen. De dokter komt en geeft aan dat Lex geen hechtingen nodig heeft, maar wel een tetanus spuit en preventief een antibiotica kuur van drie dagen. Ik twijfel even of dat wel nodig zal zijn, maar het feit dat we niet willen dat hij hier in India een infectie in dat open wondje krijgt, maakt dat ik het hem toch geef. Better safe then sorry. Lex vindt de injectie echt niets en is daar erg verdrietig over. Gelukkig wordt hij afgeleid door de lekkere pizza die zojuist is gebracht…

12 juni
Vandaag vertrekken we naar Agra. Onderweg zien we weer het kleurrijke leven in India aan ons voorbij trekken. Wie zien ook overal afval, zoals ieder ons al voor heeft gewaarschuwd. De koeien zijn tussen dat (plastic) afval op zoek naar eten. Stoepen zie je hier weinig, er ligt gewoon zand, wat in deze moesson tijd veelal modder is. Overal liggen ook mensen te slapen. Huizen hebben vaak ook een koe in de “voortuin”. Zaken worden gedaan vanuit een (rij van) garagebox(en) waar rommelige winkeltjes in gehuisvest zijn. Op de rijstvelden werken mensen met een aantal tegelijk en de dames dragen daarbij kleurrijke kleding. Prachtig gezicht. In de dorpjes zie je waterpompen waar mensen in grote ijzeren vaasvormige potten water halen en zich staan te wassen.

Lex heeft gelukkig geen last van zijn knie en de verbrande schouders van de jongens hebben vandaag weer een dagje de tijd om te herstellen. Nu valt pas op hoe vaak mensen ze bij de schouders vastpakken… ook als mensen met ze op de foto gaan (kijk mijn vrienden uit het westen?).

Met de lunch eten we een soepje. De tomatensoep van Rick is heel pittig, maar het smaakt ons allemaal prima. We bestelde er naan brood bij. Ik vroeg hoeveel 1 portie was, waarop hij zei dat deze de grote van een kwart bord had. We bestelde er daarom vier, maar kregen vervolgens 4 naan per persoon. Het communiceren gaat dus nog niet altijd heel goed.

Dan zijn we eindelijk bij het Piece de resistance van de reis: Taj Mahal. We komen aan op de parkeerplaats die een stukje van het gebouw afligt om vervuiling tegen te gaan waar het gebouw door wordt aangetast (net zoals fabrieken rondom het gebouw zijn verplaats, of het helpt is een tweede). We treffen meteen bedelaars waarvan een paar ernstig gehandicapt zijn. We worden met paard en wagen dichter bij het terrein gebracht. De paarden zien er ondervoed uit, waar ik een beetje verdrietig van wordt. Bij aankomst laat een jongen mij beloven dat als ik een boek koop dat ik dat bij hem zou doen. Hij vertelt mij zijn naam en wijst naar zijn T-shirt, zodat ik hem zal herkennen. Op de terugweg staat hij er inderdaad weer en ik ga uiteindelijk met een fotoboek naar huis.

We mogen weinig mee naar binnen nemen (zeker geen schrijfwaar) maar eigenlijk alleen een camera en toebehoren en een portemonnee. We lopen door een detectiepoortje en worden gefouilleerd. Het is 32 graden en de luchtvochtigheid is 85, niet Rob’s favoriete combi.
De locale gids blijkt een hele goede. Hij is goed te verstaan en weet ons een heleboel tips te geven waardoor de ervaring nog specialer wordt. Hij vertelt ons precies vanaf welke plek we wat moet bekijken. Hij maakt ook een paar leuke foto’s van de jongens en van ons en weigert daarvoor een fooi aan te nemen (het is immers zijn hobby en hij hoopt zo dat wij nog eens aan hem zullen denken). De Taj Mahal heeft inderdaad iets magisch. Vooral van de buitenkant. Bijzonder zoals het gereflecteerd wordt in de vijvers voor het gebouw. Voordat we naar binnen gaan moeten we slofjes over onze schoenen aan. De buitenlandse toeristen hebben een eigen ingang (we hebben immers ook een veelvoud aan roepies entree betaald). De binnenkant blijkt kleiner dan je verwacht. Het gehele terrein is volledig symmetrisch, behalve de graven binnen. Het vakmanschap van de marmeren versiering is prachtig, maar verder zijn de ruimtes leeg. Niet alleen is het mausoleum zelf heel mooi, maar ook de entrees en de moskee en gebouwen daar omheen.

Als we terugkomen krijgen we van twee locale mannen tips vanaf welke plekken we foto’s moeten maken en op welke manier. Het blijken goede tips, die zijn zeker die paar roepies waard die ze daar voor willen. Een aantal dames in prachtige sari’s vragen nota bene of ze samen met mij op de foto mogen. Dus vraag ik Lex of hij daar dan ook meteen foto’s van maakt.

Bij de uitgang vraagt Mike of we nog wat willen kopen. We worden meteen belaagd door een aantal koopmannen tegelijk om maar zeker in hún winkel te komen kijken. Zou me er bijna van weerhouden om binnen te gaan, maar Mike had een leuke tip om een aantal sleutelhangers te kopen met van die sneeuwbollen met de Taj Mahal erin om de kerstboom mee op te leuken, dus dat wilde ik toch wel doen. Toen begon het grote onderhandelen, met als voordeel dat ik wist wat Mike er vorige keer voor had betaald. Toch bleken de bedragen wel erg ver uit elkaar te liggen (1500 tov 100). Ik had echt erg mijn best gedaan (200), maar toen we wat verder liepen boden andere me hetzelfde voor de helft van de prijs (100). Toen heb ik nog maar een setje gekocht! De prijs die ik voor mijn boek had betaald (200) bleek overigens wel aardig dicht in de buurt (150). Ook had ik een T-shirt voor de jongens waar ik wel een prima prijs voor heb betaald (350 voor 2). Ik begin het al een beetje te leren… Gelukkig is met deze bedragen de schade niet zo groot (100 roepie is ongeveer €1,60).

Terug in het hotel zijn we doodmoe en met name Rob heeft geen trek meer om weg te gaan. De roomservice was gisteren goed gevallen. Dat herhalen we vandaag nog een keer. Weinig Indiaas: fish & chips (Rick en Lex), chicken burger (Ine) en een kaas omelet (Lex) met milkshakes, maar het smaakt ons echt prima. Onze kamers zijn dit keer heel gezellig met een deur verbonden!!