29 april 2017 La Fortuna

Vannacht heeft het enorm geregend en geonweerd. Lex kon er niet van slapen… We gaan ontbijten om 7:00 direct nadat het restaurant is geopend. Sinds een paar dagen geleden er een storm is geweest, werkt de Wifi alleen nog maar bij de receptie, dus totdat we opgehaald worden wachten we daar en maken meteen gebruik van het internet. Rick heeft er gisteren ook al een hele tijd gezeten. Om 7:40 worden we opgehaald om te gaan Canyoning. Rob blijft bij het hotel. Het eerste stukje gaan we met een busje en de laatste minuten gaan we in een 4WD. De groep vanmorgen bestaat uit 4, wij en een Duitse jongen. De gids geeft aan dat het laagseizoen is. Hoogseizoen is met kerst en pasen (net voorbij) en dan kunnen de groepen wel uit 35 personen bestaan. We hebben geluk dus. Ook omdat het vannacht flink geregend heeft waardoor de canyon mooi schoon is gespoeld en de watervallen helder zullen zijn. We hebben waterschoenen meegenomen, maar blijkbaar hadden we ook kleding aan moeten doen om te gaan canyoning, terwijl wij in de veronderstelling waren dat we isolerende duikpakken zouden krijgen (dat was in Peru het geval). De jongens gaan dus in de kleren die ze aan hebben en ik in mijn badpak (gezien het in een jurkje een beetje raar zou zijn….). Gelukkig gaat het goed. We krijgen een soort harnas om, een helm op en stinkende leren handschoenen aan. Dan gaan we op pad, het is nog een klein stukje lopen en dan komen we bij de eerste rappel (stukje abseilen). Het gaat ons goed af. Dan klimmen we een stukje over rotsen en door water en komen bij de volgende afdaling. Deze blijkt 45 meter hoog te zijn en door een waterval te gaan. OMG, dat is echt hoog hoor. Ook hier gaat het abseilen weer goed, maar ik voel het wel in mijn buik. Vervolgens klimmen we weer verder door de jungle. Het is er absoluut prachtig. Ik blijf om me heen kijken en me verwonderen over de prachtige omgeving. We springen midden in het diepe water (ik na enige aarzeling… haha). We doen een lage afdaling en dan komt de laatste en meteen de hoogste afdaling, welke langs een 70 meter hoge waterval is. Ik weet niet of het echt 70 meter is, maar we kijken echt een heel eind in een diepe canyon en ik kan niet geloven dat we daar echt naar beneden gaan. De kriebels in mijn buik worden helemaal gek. Het is de bedoeling dat we eerst een stukje abseilen en daarna de zg ‘assisted rappel’, waarmee we als een soort zipline naar beneden roetsen. Gelukkig kan degene die beneden staat ons afremmen als dat nodig mocht zijn. Tof is dit zeg. Ik ben trots op de jongens en ook op mezelf! Dat was de laatste afdaling en daarna moeten we dus nog een heel stuk omhoog klimmen, om weer bij de lockers, kleedkamers en restaurant te komen. Ik ben blij als ik weer boven ben. Jee, wat een ervaring weer met een enorme adrenaline shot. De ene thrill na de andere hier!! We douchen buiten en kleden ons om. Dan krijgen we de foto’s te zien van de fotograaf en een (hele vroege) typisch Costa Ricaanse lunch. Voor mij een beetje vroeg om weer te eten, dus ik neem maar een paar happen. Natuurlijk bestellen we alle foto’s weer, ondanks dat ik zelf ook foto’s heb gemaakt