16 juli 2019

Het regent zowat de hele dag. Gisteravond hing er al een mist over de rivier en vandaag regent het. We nemen afscheid van het huis in Egilsstaðir en we hebben een lange rit voor de boeg. De eerst anderhalf uur rijden we door de regen en we zien in de verte blauwe lucht. Ongeveer halverwege naar het volgende huisje, zijn er een aantal dingen bij elkaar waar we graag even willen stoppen. We beginnen met prachtige Dettifoss waterval. Het is een wandeling van ongeveer 2 a 3 kilometer en tot onze grote verrassing is deze niet steil omhoog, maar redelijk vlak (toch nog het equivalent van 15 trappen). De Dettifoss is 44 meter hoog en ruim 100 meter breed, en is wat waterverplaatsing betreft de krachtigste waterval van Europa. Dat kun je horen en bijna voelen ook als je naar het vallende water kijkt. Overal in de buurt van de waterval hangt een dikke nevel, waar je stiekem heel nat van wordt en niet echt fijn is voor de camera. In de buurt van de Dettifoss ligt ongeveer 1 km stroomopwaarts de brede Selfoss (11 meter hoog) die uit een stuk of tien naast elkaar liggende watervallen bestaat. Ook daar wandelen we naar toe en genieten van de watervallen en de mooie omgeving. Jammer dat het vandaag dus niet zonnig is, maar we hebben wel geluk dat het nu even niet regent.
We rijden verder naar Ásbyrgi, een gletsjer canyon (kloof) in de vorm van een hoefijzer. We rijden in de kloof helemaal tot het einde. Daar eten we op de parkeerplaats de pizza-broodjes die ik vanmorgen in het kleine bakkerijtje heb gehaald, om de hoek van het huisje in Egilsstaðir.
Dan rijden we langs de kust naar het haventje van Húsavík. We zijn daar niet heel erg van onder de indruk en rijden terug naar de hoofdweg, vanwaar we naar het Mývatn meer rijden. Rondom het meer zijn veel bezienswaardigheden. We beginnen bij Námaskarð, een geothermisch gebied. Als we uit de auto stappen worden we al verwelkomt door een vieze zwavellucht. De grond is geel en groen verkleurd door de zwavelzuur en overal komt stoom uit de grond en het water bubbelt. De geur is echt niet prettig, dus heel lang blijven we hier niet.
De volgende stop is Hverfell een zwarte krater, waar Rob, Rick en ik helemaal bovenop klimmen. De vulkaan is ongeveer 2500 jaar geleden in een aantal dagen ontstaan. De uitgestoten lava koelde door water vrijwel onmiddellijk af waardoor de ringvormige vulkaan vrijwel geheel uit tefra, as en fijn zwart gruis is opgebouwd. Het uitzicht vanaf de vulkaan is prachtig. De vulkaan is 312 meter hoog, heeft een krater met een diameter van ongeveer 1 kilometer en is 140 meter diep. In het midden van de krater ligt een kleine asheuvel.
Een paar minuten rijden verder ligt Dimmuborgir. In dit natuurreservaat zien we zeer grillige en grote rotsformaties die bestaan uit vulkanisch gesteente dat ontstond bij vulkanische uitbarstingen van ongeveer 3000 jaar geleden. De jongens hebben geen zin om mee te gaan, dus Rob en ik maken samen een wandeling door het reservaat door de regen. We kunnen kiezen uit verschillende wandelingen en kiezen in eerste instantie de kortste, maar ook de langere wandelingen blijken niet heel lang te duren, dus uiteindelijk lopen we van de ene route naar de andere en komen uit bij het Kirkjan (kerkje), wat er wel heel grappig uitziet. De vormen van de rotsen zijn echt bijzonder en eigenlijk wel een beetje griezelig, zeker in dit weer. We rijden verder om het meer en komen weer op de hoofdweg uit. Onze laatste stop langs deze weg is de Goðafoss Waterfall. Het is maar een korte wandeling naar de waterval toe, maar ook deze is weer erg mooi. Net als wij daar staan, komen een paar ruiters die wel twintig of dertig paarden om de waterval heen leiden. Wat een prachtig gezicht is dat!
Vervolgens nemen we de toltunnel. Je moet hiervoor (binnen drie uur) via een internet site betalen, want er staan geen tolhuisjes of iets dergelijks. Dat is best raar. Zodra we de tunnel uitkomen zien we Akureyri direct liggen aan de overkant van het water. We rijden de stad binnen om een snelle boodschap te doen voor bij het eten vanavond (ik had nog geen kip voor bij de curry). 10 minuten later zitten we in ons huisje. Het huisje staat bij mensen in de tuin (twee huisjes) en we hebben prachtig uitzicht langs het woonhuis heen. Heuvels aan de ene kant en water van de Eyjafjörður (fjord) aan de andere kant. Inmiddels is het gestopt met regenen en daardoor ziet het er buiten nog mooier uit.
Na al die stops onderweg is het inmiddels al half acht en op aandringen van de jongens ga ik meteen koken (en Rob gaat de tol betalen). De rijst moet (onverwacht) 35 minuten koken (pfff), het duurt dus even voordat we met zijn allen aan tafel zitten. Gelukkig smaakt de Butter Chicken Curry en het naan-brood prima. We eten er erwten bij die veel weg hebben van de Britse ‘mushy peas’ en deze zijn (een beetje onverwachts) heel lekker. Het valt een beetje tegen dat we met de hand moeten afwassen, maar blijkbaar zijn we steeds erg verwend met een vaatwasser in de drie vorige huisjes. Het aanrechtblad is wel wat laag, ik voel het direct in mijn rug na het koken en afwassen. Ik ben niet eens de langste. Het lijkt wel of dit huisje in zijn geheel bij de Ikea is gekocht, het heeft de echte Zweedse look en feel die we daar altijd zien (en op het servies staat in grote letters IKEA, dat is ook een ‘give away’). De kamer van de jongens is nog redelijk ruim, maar in onze kamer past het smalle bed precies in, zodat we in bed moeten klimmen vanaf het voeteneind omdat het bed tussen de muren is ingeklemd langs de zijkanten en het hoofdeinde. Bijna grappig.