Chamula, Zinacantan en de piñata.

29 juli San Cristóbal, Chamula en Zinacantan
We bezoeken twee dorpjes in de buurt van San Cristobál, San Juan Chamula en Zinacantan. Elk dorp wordt bewoond door een andere stam welke hun eigen kleurrijke zeer herkenbare kledij dragen. In Chamula staat een kerkje waar volgens eeuwenoude rituelen door de Tzotzils gebeden wordt. Je mag er absoluut geen foto’s maken, maar wat we in het kerkje zien is heel indrukwekkend. In het hele kerkje is de grond bezaaid met dennennaalden en overal waar je kijkt zie je kaarsen branden. Langs de kanten staan houten kasten met in elk een beeld van een andere heilige. De kaarsen worden volgens een ritueel geplaatst en er worden bloemen en bladeren bij gestrooid voor ze worden aangestoken. Tijdens het ritueel wordt cola gedronken om boeren te kunnen laten, zodat de kwade geesten uit het lichaam verdwijnen.
Buiten gekomen blijkt er net een jaarlijks ritueel te starten waarbij de kleding van de heiligen in de kerk wordt verwisseld. Vuurwerk wordt afgestoken (ziet er echt heel gevaarlijk uit), er wordt muziek gemaakt en gezongen. Mannen dragen grote houten kisten, vrouwen dragen bloemen en er staan overal kratjes met flesjes zelfgemaakte Posh (heel hoog alcoholpercentage). Bij de kerk staat de groep Tzotzil indianen die nu de verantwoordelijkheid over de kleding en het vieren van de verjaardagen van de heiligen over gaan nemen van een groep indianen die aan de andere kant van het plein staan en ritueel de verantwoordelijkheid en de kleding voor de heiligen over komen dragen. Hout wordt verbrand om rook te maken. De muziek is kalm en rustig en wordt steeds door luide knallen van het vuurwerk onderbroken. Twee meiden proberen een foto te maken en meteen staat er een hele groep indianen dreigend om hen heen… Het is duidelijk niet de bedoeling dat je foto’s van de rituelen maakt.
We gaan daarna naar Zinacantan, waar de Zinacantan indianen wonen. Meteen als we uit de auto stappen worden we aangesproken en gevraagd of we een foto willen maken. Wat een verschil met het vorige dorp! Zoals verwacht worden we na de foto wel om geld gevraagd. Als ze mijn twijfel zien omdat het zoveel Zinacantanen zijn, biedt een jongen aan om het af te kopen voor 50 pesos voor allemaal. Zo grappig. Dat doe ik, maar meteen wordt gevraagd het geld te verdubbelen… daar trap ik natuurlijk niet in. Ook hier staat een kerk op het plein. Hier mogen we ook naar binnen (tegen betaling) en ook hier mogen geen foto’s worden gemaakt. De Zinacantan mannen in kleurrijke kleding zijn overal bloemen aan het plaatsen. Dit blijkt een vijfdaags ritueel te zijn. Een Zinacantan vrouw vraagt of we meegaan naar haar huis, wat we doen. Maar we hadden het eigenlijk wel kunnen weten, ze brengt ons naar haar winkeltje. Daar is haar collega aan het weven en wordt gevraagd of we Posh willen proeven. Het drankje was aangemaakt met een vruchtensap en smaakte eigenlijk wel lekker. We hebben ons toch laten verleiden om een paar kleurrijke, handgemaakte sjaals te kopen… Dat was natuurlijk ook de bedoeling.
Terug in San Cristóbal, gaan we in het dorp lunchen. ’s Middags is het tijd voor de Piñata! Miquel heeft wat mensen uit het hotel opgetrommeld en een van hun kinderen. Lex mag beginnen en krijgt een blinddoek om. Ze beginnen een traditioneel liedje te zingen en moedigen hem aan om de piñata te slaan. Om het wat spannender te maken wordt de piñata alle kanten op getrokken aan het touw waar hij aan hangt. Lex doet goed zijn best. Dan is de andere jongen aan de beurt. We merken dat hij al meer ervaring heeft. Rick kijkt goed en als hij aan de beurt is slaat hij heel hard en vaak tot dat de piñata breekt. Zodra hij breekt duiken alle mensen op de snoepjes, terwijl Rick nog volop aan het meppen is. Dat geeft een lachwekkend tafereel! Al die volwassenen op de grond naar snoepjes graaiend. Prachtig. Gelukkig hadden de jongens zelf ook nog wat snoepjes en ze vonden het heel leuk om te doen. Voor herhaling vatbaar dus.