We zijn er!

De vlucht was lang, maar ging eigenlijk wel goed op de bloedneus van Lex na, die maar niet wilde stoppen. Hij kreeg alle aandacht van de dames van Martinair, welke hem hielpen met stapels tissues en natte doekjes om het bloed overal af te krijgen. Daarna kwamen ze hem steeds kwamen verwennen met chocolaatjes, cola en ander snoepgoed... Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Vanaf het moment dat de deuren van het vliegtuig open gingen, kon je de warmte al voelen. Dat belooft wat. Doordat de twee rijen voor het visum en daarna de douane ontzettend lang waren, hoefden we niet op onze koffer te wachten. Een oud dametje met een luid piepende koffer liep de rij gewoon voorbij, terwijl ieder haar lachend en verontwaardigd volgde… het was haar bijna gelukt.
Buiten stond Miquel met een bordje ‘Jansen Philips’ op ons te wachten. Hij is onze gids de komende weken. Miquel vertelt al honderduit over Cancun en de veelbelovende dingen die we gaan zien. Dus dat komt goed. Hij stelt ons voor aan onze chauffeur deze trip: Joël (uitgesproken met een hele harde G op het begin).
Het hotel ziet er gezellig uit en we gaan meteen een duik in het zwembad nemen. Het water is wel warm en daardoor weinig verkoelend, maar het is wel lekker om even te zwemmen na al die uren in het vliegtuig. We hebben geen honger meer. Het is inmiddels 3 uur ‘s nachts thuis… dus het is een lange dag. Het is hier nu 20:00. Morgen komt Miquel ons om 08:00 halen voor de trip naar Merida, die volgens hem veelbelovend mooi is.