17 juli Onderweg naar Puno

Na weer een koude douche (waarom hebben die hotels toch vaak van die douches waar een pisstraaltje uit komt en dan ook nog ijskoud?) vertrekken we redelijk vroeg naar Puno. Het blijkt een lange weg en omdat we vrij hoog komen (4000 meter), moeten we veel water drinken en ook coca bladeren kauwen om daar zo min mogelijk last van te krijgen. Dit betekent onderweg veeeeeel plasstops. Zo veel, dat we er langer over doen dan gepland. Gelukkig zien we onderweg nog verschillende soorten lama’s (Alpaca’s en wilde lama die Pecuma of zoiets heet) en flamingo’s en is het uitzicht soms adembenemend. Wel blijkt de vegetatie enorm droog en bruin. Ondanks het vele drinken hebben we toch wat hoofdpijn van de ijle lucht (gebrek aan zuurstof) en voelen we ons niet zo lekker. Om de haverklap moeten plassen is wat onhandig, gezien we hele stukken rijden zonder WC’s binnen handbereik. Maar, zoals Monique al zei: alle schaamte voorbij, gaan we gewoon achter de bus achter mijn multifunctionele sjaal zitten…. Wat een opluchting als je weer wat water kwijt was…. Bij aankomst in het hotel besluiten we daar wat te eten en niet meer het dorp in te gaan (geen energie meer voor). Het restaurant ziet er ongezellig uit, maar ze blijken heerlijke pizza’s te maken in hun gloednieuwe oven. Ze hadden er wel veel man voor nodig, wat er op zich al grappig uit zag en toen Rick en Lex met hun neus bovenop van de toch al zenuwachtige koks foto’s gingen maken, moest de kok daar zelf ook wel om lachen.