18 juli Puno en Titicaca meer

We staan vroeg op en na het ontbijt gaan we met de fietstaxi (altijd weer leuk!) naar het kleine haventje van Puno. Vandaag maken we een lange boottocht naar een eilandje in het enorm grote meer, wat ook nog eens het hoogst bevaarbare meer van de wereld blijkt te zijn. Onderweg naar het eiland stoppen we bij de rieteilanden, welke nu nog in stand worden gehouden voor het toerisme, maar waar we zien hoe mensen hier vroeger leefden om aan alle gevaren van het vasteland te ontsnappen. De families die er nu nog wonen, zijn gekleed in typische kledij. Ze krijgen ons zelfs zover dat we allemaal deze kledij uit proberen en ook nog eens zo op de foto gaan. We zien er belachelijk uit, maar kunnen er hartelijk om lachen. We kopen wat souvenirs en Rick en Lex maken nog een tochtje in een van de rieten boten. Ze zitten hoog boven op de boten en lijken wel een stel prinsen!
Het blijkt nog een heel eind varen naar het eiland en waarschijnlijk door het schommelen van de boot in combinatie met de hoogte zorgt ervoor dat menig van ons hoofdpijn heeft en Rob echt ziek is onderweg. Op het eiland aangekomen, moeten we echt een heel steil pad omhoog om bij het dorpsplein en het restaurant voor de lunch te komen. Met die ijle lucht valt dat echt niet mee. Na elke paar honderd meter of zo moeten we echt even uitrusten, het is een bizarre gewaarwording. Gelukkig worden we beloond met een kop soep, een lekkere gebakken forel en een kopje thee van coca bladeren. Dat laatste schijnt dus te helpen tegen hoogteziekte, maar we merken er maar weinig van.
Op het eiland dragen alle bewoners kleurrijke folklore kleding. De mannen breien hun eigen muts en aan de kleur van de muts en de wijze waarop deze gedragen wordt is te zien of ze getrouwd of vrijgezel zijn en of ze een goede dag hebben of niet. Zo grappig. Alle mannen op het eiland kunnen breien. Voordat ze trouwen moeten ze aan de familie van hun aanstaande laten zien hoe goed ze dat kunnen. We zien verschillende mannen ook op straat staan breien. Bizar gezicht. De jongens kopen allebei een typische Peruaanse gebreide muts op het plein in het dorpje. Dat is wel het laatste souvenir dat ik had gedacht dat ze zouden kopen! De weg naar beneden (aan de andere kant van het eiland) naar de boot, is wederom steil, maar iets minder vermoeiend dan de klim naar boven. De steile trappen zijn echt zó niet Rob zijn ding, maar hij heeft weinig keuze als hij weer terug naar het hotel wil. Hij wordt er allesbehalve blij van. Het valt ook echt niet mee in deze ijle lucht. De boottocht terug naar Puno duurt me eigenlijk veel te lang. Gelukkig hebben de kinderen het met elkaar enorm naar hun zin en spelen Weerwolven (kaartspel met whodunnit thema) boven op het dek en wij kunnen wat slapen onderweg. Rob blijkt nog steeds een beetje (zee)ziek. Toch besluiten we met de rest samen te gaan eten in het centrum. Het regent en Lex is en blijft boos omdat hij een regenjas aan moet. Dat het enorm lang duurt voordat het eten komt, helpt zijn humeur niet echt. Dus hij is blij als we eindelijk naar huis gaan. Rob lijkt gelukkig te zijn opgeknapt en we hebben het ondanks Lex zijn humeur toch nog wel heel gezellig aan tafel met de rest van de groep. Rick geniet van zijn pizza Hawaï en zit bij de rest van de kids en ik hoor hem enthousiast praten en regelmatig lachen.