Himeji en Kurashiki

23 april 2018
Gisteren zijn de mannen de kamer niet meer uit geweest. Ik heb nog een rondje door het hotel gemaakt en heb wat verderop in de straat bij de 24 hrs family market wat drinken gehaald. Ik heb even gekeken waar het zwembad was, nog in de veronderstelling dat Lex en ik nog even zouden gaan zwemmen. Dat is dus niet meer gebeurd. Wel hebben we roomservice besteld. De porties waren niet in verhouding met de prijs, mijn zalm paste in mijn holle kies (bij wijze van spreken), maar smaakte prima.

Ik heb heerlijk geslapen en word pas rond negen uur wakker. We nemen de tijd en douchen op ons gemak en besluiten om 10:15 om te gaan ontbijten. Als we kijken waar het restaurant is (je kon kiezen tussen verschillende restaurants), bleek het ene restaurant al om 10:00 te zijn gesloten en de andere om 10:30. Dat wordt dus rennen en snel eten ;o) Het eten smaakt ons goed, ondanks de vele hints dat ze wel zo gaan sluiten. Het lukt ons zelfs om niet de laatste te zijn die vertrekken.

We pikken de koffers op uit de kamer, checken uit en lopen vervolgens naar het station. We halen de Japan Rail passen op en reserveren de Shinkansen trein naar Kurashiki met een tussenstop in Himeji voor een bezoek aan het Samoerai kasteel daar. Ik blijk de instructies niet goed te hebben begrepen, want op het aangewezen perron blijkt geen Shinkansen (hoge snelheid)trein te stoppen. Afgaande op het advies van een hele hulpvaardige willekeurige Japanner, stappen we in een metro naar het volgende station, waarvan de Shinkansen volgens hem zou vertrekken (als ik zijn gebaren goed begrepen heb). Dat vergt een vertrouwen in de mensheid, waar Rob zich niet helemaal comfortabel bij voelt.. haha. In de gids stond ook dat als je de weg vraagt, Japanners je graag willen helpen en geen nee willen verkopen. Ook als ze niet weten waar het is, zullen ze je dus zo maar een antwoord geven. Maar het blijkt dat deze Japanner echt wist waar hij het over had, want we treffen op het volgende station precies op tijd de juiste trein aan compleet met de door ons gereserveerde stoelen. In Himeji stappen we uit en lopen naar het grootste Samoerai kasteel van Japan. Wat een prachtig kasteel en terrein is dat. We lopen de route welke ons ook naar binnen en helemaal naar boven leidt. Vanuit het kasteel hebben we prachtig uitzicht over het terrein, de stad en de bergen. Binnen is het heel donker en lekker koel in de lege ruimtes welke allemaal zijn afgemaakt met hout. Zoals de gids al had voorspeld, moeten we onze schoenen uitdoen binnen. We krijgen een plastic tasje waarin we de schoenen mee moeten nemen naar boven. De trappen zijn echt heel steil en hier en daar moeten we echt bukken om niet ons hoofd te stoten. De meeste Japanners voor ons passen er overigens wel gewoon onderdoor… haha. De drie uur tussen het arriveren en vertrekken van de gereserveerde Shinkansen trein hebben we toch echt wel nodig, ondanks dat we dachten wellicht een eerdere trein terug te kunnen nemen. We lopen terug naar het station en stoppen voor een ijsje voor Lex en kopen wat drinken voor in de trein. Nadat we de koffers uit de lockers op het station hebben gehaald, zijn we weer op tijd terug op het perron. De eindbestemming op het ticket van onze gereserveerde stoelen is Okayama ipv Kurashiki. De Shinkansen blijkt dus niet naar onze eindbestemming door te rijden en ook hier moeten we overstappen op de stoptrein. Het is een kwartiertje lopen naar het hotel vanaf het station. Deze stad is een stuk minder druk dan Osaka en de wegen zijn echt een stuk ruimer opgezet. Wat bijna direct opvalt is het geluid van de verkeerslichten voor blinden. Bij ons is dat tikken, maar hier is het piepen en fluiten, net alsof je nagefloten wordt elke keer als je oversteekt. Dat lijkt sympathiek, maar blijkt rete-irritant vooral ’s avonds als het stil is op straat. Piepen en fluiten oneindig herhaald en onnodig luid (’t is tenslotte voor blinden, niet voor doven). Om gek van te worden. We checken in en gaan naar de kamer om even niets te doen. Rond half zes lopen we het historische centrum in, dat vlak bij ons hotel begint. Het is een prachtig centrum, maar zowat uitgestorven. Bijna alle winkeltjes zijn dicht en er zijn slechts een paar jazz clubs open. Als we een heel stuk hebben gewandeld zoeken we via Google Maps een restaurantje op loopafstand. Toch redelijk snel gevonden, we blijken er zelfs langs te zijn gelopen. Het is er niet druk en we worden vriendelijk en uitermate beleefd bediend. We eten er heerlijk. Al hadden we niet door dat we een heel menu hadden besteld, toen we ons gerechtje aanwezen op de menu kaart. Dat was nadat we een voorgerechtje hadden besteld, ze keken niet eens raar op. Gelukkig hebben ze hier hele kleine porties. We krijgen heerlijke stukjes licht gebakken beef, een pompoen soepje, een salade en een hoofdgerecht. Rob heeft een steak en wij dachten vis (tong) besteld te hebben, maar we kregen tong. Die van een koe welteverstaan. Die hadden we aan kunnen zien komen, maar goed. Het smaakte prima. Dat dan weer wel. Het idee vind ik een stuk minder smakelijk dan dat het uiteindelijk was. We halen wat drinken bij de supermarkt op de hoek en lopen terug naar het hotel. We hadden zin in koffie bij de koek die we ook bij de supermarkt gehaald hebben, maar die kunnen we onderweg niet vinden. In het met een Nederlands reisgezelschap gevuld restaurant van ons hotel vraag ik of ik twee kopjes koffie ‘to go’ kan krijgen. De ober start voor mij het apparaat op en laat me de kopjes tappen, die ik zo gratis en voor niets meekrijg. Wat een topper die kerel! Dag twee was ook weer super!

O ja. Die WC in dit hotel is ook bijzonder. 10 knopjes zitten er aan het apparaat en geen enkele om door te spoelen. Maar gelukkig is de temperatuur van het spoelwater goed te regelen…. Haha. Het was even zoeken, maar uiteindelijk bleek de doortrek-knop aan de wastafel vast te zitten. Natuurlijk.